Βασιλική Κασιμάτη Μ’ αγαπάει...γι’ αυτό τα κάνει όλα!

 

2^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ (ΛΥΚΕΙΟ)

   Homo Educandus Αγωγή

 

 

      «Ναι, τον αγαπάω. Εσείς δεν τον ξέρετε όπως εγώ. Ναι ίσως είναι λίγο νευρικός, αλλά είμαι σίγουρη μ’αγαπάει κι αυτός. Γι’ αυτό τα κάνει όλα. Εγώ. Εγώ φταίω. Δεν πρέπει να τον θυμώνω. Έχει δίκιο!»

      Η ιστορία μας ξεκινάει με τη μάλλον ρομαντική συνάντηση δύο νέων, της Δανάης  και του Άγγελου. Η κοπέλα ήταν ευαίσθητη και ευάλωτη, τον λάτρευε. Γι’ αυτό άλλωστε τσακώθηκε ακόμη και με την καλύτερή της φίλη, τη Μυρτώ, τόσο πολύ, που είχαν αποφασίσει να μην ξαναμιλήσουν. Η Μυρτώ προειδοποιούσε συνέχεια τη φίλη της... Είχε καταλάβει ότι ο Άγγελος δεν ήταν ο κατάλληλος για τη Δανάη. Η Μυρτώ την ήξερε. Την ήξερε καλά. Από  μικρές μαζί. Ήταν εκεί, όταν η τάξη της την έκανε να νιώθει ανασφαλής. Κι εκείνη αναρωτιόταν: «Πού έβλεπαν το κακό; Επειδή είχε λίγα παραπάνω κιλά;» « Ε και;» Φοβόταν για τη φίλη της. Ήταν σίγουρη πως θα έκανε τη λάθος επιλογή – από κοριτσάκι η Δανάη φοβόταν πως δεν θα την αγαπήσει κανείς. Οι υποψίες της Μυρτούς επιβεβαιώθηκαν μετά τη γνωριμία της με τον Άγγελο.

     Η κοπέλα είχε αποφασίσει να τα βάλει με όλους για εκείνον. Από την μια πλευρά είναι λογικό. Την καταλαβαίνω. Κοπέλα είμαι και  ξέρω πως είναι να ερωτεύεσαι. Ωστόσο, και εκείνος στην αρχή φαινόταν τόσο γλυκός, ρομαντικός, καλός μαζί της. Την προστάτευε. Ήταν λίγο μικρότερη, αλλά δεν τον πείραζε, είχε αποφασίσει να είναι δίπλα της. Τρομακτικά δίπλα της...

     Ο νεαρός ήταν ανασφαλής. Φοβόταν από την προηγούμενή του σχέση. «Της έδωσα τα πάντα και με παράτησε», είπε στη Δανάη με βουρκωμένα μάτια! Η κοπέλα ακούγοντας τα λόγια αυτά ένιωσε πως έπρεπε να μείνει κοντά του και να μην τον απογοητεύσει. «Μην με αφήσεις ποτέ!» της έλεγε εκείνος και η Δανάη ένιωθε πλημμυρισμένη από ευτυχία, γιατί ένιωθε οτι κάποιος την αγαπάει πραγματικά επιτέλους.

      Ο καιρός περνούσε. Η Δανάη ωρίμασε, αλλά ο έρωτάς της για τον Άγγελο έμεινε ακέραιος. Η ζωή της όμως άλλαξε οριστικά, όταν ο φίλος της τής πρότεινε να συζήσουν λέγοντας της πως δεν μπορεί χωρίς εκείνη. Το ζευγάρι ξεκίνησε τη συγκατοίκησή του χωρίς προβλήματα στην αρχή. Η Δανάη, βέβαια, δεν άφηνε περιθώριο για παράπονα. Έτρεχε συνεχώς για να ευχαριστεί τον Άγγελο. Νόμιζε πως τον είχε ανάγκη και του χρωστούσε την ευτυχία της!

     Μια νύχτα όπως όλες οι άλλες η νεαρή κοπέλα θέλησε να πάει μια βόλτα με τις φίλες της. Είχε καιρό να τις δει – από τότε που άρχισε να ζει με τον Άγγελο. Της είχαν λείψει, αλλά δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του. Η Δανάη ντυνόταν, όταν στο δωμάτιο εισέβαλε ο Άγγελος.

«Πού πας;» την ρώτησε με απότομο τόνο.

     Η κοπέλα σάστισε, Δεν τον είχε ξανακούσει έτσι. Έμεινε άφωνη.Το δωμάτιο βυθίστηκε στη σιωπή, μέχρι να φτάσει η επόμενη ερώτηση του.

«Κάτι σε ρώτησα, πού νομίζεις ότι πας;»

     Φοβισμένη η νεαρή, που δεν είχε ξαναδεί τον σύντροφό της σε τέτοια κατάσταση, απαντάει με  τρεμάμενη φωνή: «Μια βόλτα με τις φίλες μου θα πάω ,δεν θα αργήσω».

     Η επόμενη ερώτηση είχε εντονότερο τόνο.

«Εμένα με ρώτησες; Και ποιες είναι επιτέλους αυτές οι φίλες σου; Μήπως θέλουν να βγείτε, για να μας απομακρύνουν; Ή μήπως δεν είναι οι φίλες σου και βγαίνεις με άλλον;»

     Το τέλος αυτού του παρανοϊκού διαλόγου βρίσκει τον νεαρό έξαλλο και την κοπέλα φοβισμένη να προσπαθεί και πάλι να καταλάβει τι φταίει. Η Δανάη ήθελε να του μιλήσει, αλλά τα συναισθήματά της δεν την άφησαν, ένιωθε ακόμα ένοχη. «Πρέπει να συνέλθω. Πώς μπόρεσα να σκεφτώ να τον αφήσω μόνο του; Με χρειάζεται κι εγώ σκέφτομαι βόλτες με τις φίλες μου!»

     Θεωρούσε πως ο Άγγελος ήταν ο μόνος άνθρωπος που την αγαπούσε στα αλήθεια. Έφερνε συνέχεια στο μυαλό της αυτήν την ανόητη δικαιολογία - που λίγο πολύ όλες μας έχουμε σκεφτεί - και την επαναλάμβανε στο μυαλό της μέχρι να πειστεί και η ίδια. «Μ’ αγαπάει. Γι’ αυτό τα κάνει όλα». Φυσικά, η κοπέλα δεν μιλούσε για αυτές τις συμπεριφορές του συντρόφου της στην οικογένειά της. Θα την έκριναν και θα κακολογούσαν τον «άνθρωπό της». Αυτό την ένοιαζε μόνο. Η ζωή της άλλαζε μέρα με τη μέρα και άλλαζε μαζί της και η συμπεριφορά του Άγγελου, προς το χειρότερο βέβαια...

     Η ερωτευμένη Δανάη όμως τα αγνοούσε όλα αυτά και συνέχιζε την καθημερινότητά της με απώτερο στόχο να μην τον εκνευρίζει.  Οι μέρες κυλούσαν, ώσπου η αρχή του τέλους περνούσε με γιγάντιους τίτλους μπροστά από τα μάτια της Δανάης.Της φαίνονταν αόρατοι, αλλά αυτό θα άλλαζε πολύ σύντομα…

     Οι γονείς της κοπέλας ανησυχούσαν. Είχαν καιρό να την δουν. Από τότε που άρχισε να μένει με τον Άγγελο, είχε σταματήσει να τους επισκέπτεται πια. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά επειδή προσπαθούσε να αποφύγει την «ανάκριση», όπως την αποκαλούσε. Ήταν καλοί άνθρωποι, λίγο πιεστικοί - όπως τους χαρακτήριζε η κόρη τους - αλλά τους λάτρευε!

     Ένα απόγευμα βρήκε τη Δανάη ξαπλωμένη στο κρεβάτι να αμφιταλαντεύεται: «Να πάω να δω τους γονείς μου ή μήπως να μείνω εδώ, γιατί θα γυρίσει ο Άγγελος και δεν θα με βρει;». Όταν πια αποφάσισε πως θα πάει - αφού ο νεαρός βρισκόταν στη δουλειά - σκεπτόταν ταυτόχρονα τη δικαιολογία. «Μ’αγαπάει πραγματικά, δεν θα μου κάνει κακό», καθώς οι σκέψεις περιπλανιόντουσαν μέσα στο κεφάλι της και το άγχος την έκανε να τρέμει.

     Τη στιγμή που βρισκόταν πίσω από την πόρτα έτοιμη να φύγει, άκουσε κλειδιά να ξεκλειδώνουν την πόρτα, οι παλμοί της ανέβαιναν απότομα. Ο Άγγελος γύρισε νωρίτερα. Η κοπέλα ξαφνιάστηκε και τινάχτηκε απότομα πίσω, για να απομακρυνθεί. Την είδε, ο νους του θόλωσε και άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος της αργά και σταθερά. Το κινητό που κρατούσε της έπεσε από το χέρι και η οθόνη έγινε χίλια κομμάτια! Εκείνη έκανε μικρά και ασταθή βήματα προς τα πίσω. Ο Αγγελος, ανεβάζοντας τον ρυθμό και το μέγεθος των βημάτων του, απαρνούμενος πλέον κάθε λογική σκέψη, έφτασε στην κοπέλα.        

    Την έπιασε από τα μαλλιά και σχεδόν την έσυρε μέχρι το αυτοκίνητο. Η Δανάη έκλαιγε πια με λυγμούς και τον παρακαλούσε να σταματήσει και να γυρίσουν σπίτι να του εξηγήσει. Εκείνος όμως φοβόταν πως θα έφευγε από το σπίτι κρυφά. Όταν έφτασαν επιτέλους στον προορισμό, η φοβισμένη νεαρή είδε προς έκπληξή της πως είχαν φτάσει στο μέρος που βγήκαν το πρώτο τους ραντεβού. Ήταν ένα παγκάκι μέσα στο δάσος σε ένα ύψωμα. Τους άρεσε η ησυχία, γι’ αυτό το είχαν επιλέξει. Η Δανάη όμως είχε πια πειστεί πως αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ο ίδιος που είχε πρωτογνωρίσει. Αυτός που την διεκδίκησε μέχρι τέλους. Αυτός που την έκανε να ερωτευτεί για πρώτη φορά. Αυτός που την προστάτευε. Το φρένο του αμαξιού σήμανε την τελευταία ευκαιρία που είχε για να ξεφύγει. Μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που διέθετε, η κοπέλα άνοιξε δίχως δεύτερη σκέψη την πόρτα του αμαξιού και τρέχοντας, όσο πιο μακριά μπορούσε, προσπάθησε να απομακρυνθεί. Ο Άγγελος όμως εξαγριώθηκε περισσότερο και την κυνήγησε! Ήταν πιο γρήγορος σε αντίθεση με εκείνη που η εξουθένωση σε συνδυασμό με την απογοήτευση και τον τρόμο την είχαν τυλίξει σε ένα μπερδεμένο κουβάρι συναισθημάτων και δακρύων, καθιστώντας την ανήμπορη μπροστά του. Στο κεφάλι της γύριζαν τα λόγια της φίλης της: «Δεν είναι για σένα αυτός, θα σου κάνει κακό!» της έλεγε και της ξαναέλεγε.

    Μια μόνο στιγμή, το λάθος που θα κόστιζε τη ζωή της... Μια πατημασιά πάνω σε μη στερεό χώμα και η κοπέλα βρέθηκε στο έδαφος. Ο Άγγελος την έφτασε και την έπιασε από τον λαιμό τόσο δυνατά που το πρόσωπό της είχε πάρει κόκκινο χρώμα. Τόσο κόκκινο όσο είχαν γίνει τα μάγουλά της από ντροπή, όταν τον γνώρισε. Τόσο δυνατά που η τελευταία της πνοή έφυγε στα χέρια του... Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η Δανάη ήταν ένας άγγελος στον ουρανό, ενώ ο Άγγελός της, εκείνος που του χρωστούσε την ευτυχία της, της αφαίρεσε με τα ίδια του τα χέρια τη ζωή. Τη ζωή που είχαν ονειρευτεί να ζήσουν μαζί…

     Η Δανάη θα παραμείνει για πάντα ένας άγγελος. Μακριά από εκείνον που της έκανε κακό. Αυτόν που νόμιζε πως «την αγαπάει και γι’ αυτό τα κάνει όλα».Tώρα πια τίποτα δεν αλλάζει για εκείνη! Για εμάς όμως τα πάντα αλλάζουν σε μια στιγμή. Λίγα δευτερόλεπτα αρκούν, για να πραγματοποιηθεί το μεγαλύτερο όνειρό μας αλλά και ο χειρότερός μας εφιάλτης…