Ασημίνα Κουνδουράκη Καθαρτήριο

 

ΕΠΑΙΝΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΛΥΚΕΙΟ)     Homo Educandus Αγωγή                 

 

 

Πράξη I         

            Το έπιασα απ’ τον γιακά με τα ακροδάχτυλά μου

Με κοιτά, ανοιγοκλείνει εξεταστικά τα μάτια Του

Δεν με παραξενεύει πλέον

Απιθώνω το πλασματάκι σ’ένα ράφι με μικροπράγματά μου

 

Ξαπλωμένη στο πάτωμα παρατηρώ το λευκό των τοίχων

Την ησυχία την βρίσκω αφόρητη

Με κάνει να θέλω να γδυθώ απ’ τη σάρκα μου

Να ψάχνω παρηγοριά στα χλωμά χέρια των ήχων

Σηκώνομαι, παίρνω μολύβι στα δάχτυλά μου· βάζω

δυνατά Bauhaus. Ξανακάθομαι.                 

Το χέρι μου σταματά μπροστά στο χαρτί.

Διστάζω

 

Ποιος τολμά

Να ζωγραφίσει σε αγνές σελίδες τους δαίμονες

Κι αν ακόμη βρίσκει ομορφιά στη δική τους ασχήμια;

Το αγριοκοιτάω γιατί νιώθω να με παρατηρεί έντονα

 

Πράξη II

            Ημιδιάφανη σάρκα. Είμαστε και πάλι ξαπλωμένοι

Ψιθυρίζουμε με λατρεία «Δείπνησε λαίμαργα με το μυαλό μου

και θα είμαστε πλέον ένα. Στραγγάλισέ με, κάνε με άλλη Δυσδαιμόνα»

Ό,τι αγγίζουμε –ήδη σάπιο- αποσυντίθεται. Είμαστε η ήβη στη δυστοπία.

 

 

 

Δείξε και πες. Ματώνουμε πάνω στη Σκηνή

Πληρώνεις τα πάντα για το τίποτα που δεν θα σε γεμίσει

Μας παραδόθηκε ένας κενός κόσμος

Αν επιλέγουμε να κλείσουμε τα μάτια, πώς έχεις εσύ τον ρόλο του Κριτή;

 

Πράξη III

            Ο Θεός μου μού έπεσε απ’ την τσέπη

Το άφησα εκεί· «Αν σε έπαιρνα μαζί μου θα έβλεπες..»

Τα πάντα γνωρίζει, τα πάντα βλέπει

 

Κι όταν είμαι ο Πρίγκιπας της Σκηνής και μια γλυκιά ζάλη πάλλεται στις φλέβες,

Όταν μετανοήσω, όταν τρέξω στην άγρια άσφαλτο για να σηκώσω τον Θεό μου,

Ίσως δεν Τον βρω εκεί, ίσως το αίμα Του ήδη στάζει απ’ τα χέρια κι απ’ τον λαιμό μου.

Απραξία