Χαρά Ντάκο Ο καθρέφτης

 

3^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΛΥΚΕΙΟ)

 Γενικό Λύκειο Βέλου

 

Βρίσκω τον εαυτό μου να κοιτά μια κοπέλα

για χιλιοστή φορά.

Τι άσχημη που είναι, κοίταξε τι φορά!

Το πρόσωπό της ασύμμετρο και τα δόντια της στραβά.

Τα μάτια της γεμάτα από κούραση και θλίψη

σαν κάποιο ζόρι να τραβά.

Τι μύτη είναι αυτή! Μεγαλύτερη ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει.

Και τα μάγουλά της μεγάλα και χοντρά, σαν μωρό παιδί.

Τα μαλλιά της κοτσίδα ποτέ δεν τα πιάνει,

με τέτοια αυτιά που έχει καλά κάνει.

Ας μην μιλήσω για την κοιλιά της που μέχρι τη Σελήνη φτάνει.

Τι διατροφές, τι δίαιτες, τι ανορεξίες, τίποτα δεν πιάνει.

Άσχημη θα παραμείνει, για πάντα μόνη.

Στο ράφι εκεί με τα ξεχασμένα βιβλία

θα γεμίσει κι αυτή σκόνη.

 

Και αφού τα είπα αυτά,

φεύγω από τον καθρέφτη μακριά,

γιατί δεν μπορώ την αντανάκλασή μου να αντικρίζω

χωρίς να την κρίνω

χωρίς να κλαίω

χωρίς από πόνο να λυγίζω.