Αγγελική Χριστοδούλου Μια Μήδεια ακόμα

 

3^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΛΥΚΕΙΟ)

 Αριστοτέλειο Κορινθιακό Εκπαιδευτήριο

 

 

Μια φορά και έναν καιρό,

Η Παρούσα βρήκε τον Απόντα στη χώρα της Αναμονής.

Μαζί δημιούργησαν όλα εκείνα τα παραμύθια

 που ψιθυρίζουν οι φυλλωσιές πριν έρθει το ξημέρωμα.

Στον δρόμο της σιωπής εκείνος προσπέρασε τα χρωματιστά τραγούδια,

μουτζούρωσε τα χείλη της με χώμα.

Σιωπή! Μύρισε προδοσία…

Καπνός έπνιξε τη φωνή της.

Μητέρα, μην μαδάς τα λουλούδια στην ψυχή των παιδιών σου!

Δεν φταίνε

Δεν άκουσε, αφουγκράστηκε μόνο το αεράκι της απέχθειας.

Τα χέρια της πέτρες έγιναν, έκρυψαν το πρόσωπό της.

Περπάτησε ώρες ατελείωτες να βρει το ποτάμι της αδιαφορίας.

Κοίταξε, άγγιξε, μύρισε τα παιδιά της,

φίλησε στοργικά εκείνα τα μικροσκοπικά χεράκια.

«Τι όμορφη που είσαι, μητέρα» ψιθύρισαν τα παιδιά!

Στο ποτάμι άδειασε όλο εκείνο το φως που έκρυβε στην κοιλιά της.

Η αγκαλιά της μάτωσε, σκοτάδι.

Επιτέλους ένιωσε ζωντανή, λυτρωμένη!

Χαρούμενη πια, κοίταξε γύρω της, ικανοποιημένη

και χόρεψε πάνω στα τριχωτά δάχτυλα  των ψευδαισθήσεων!

Μάτια που κοιτάζουν καθρέφτες, μα δεν βλέπουν το είδωλό τους.

Φαίνεται εκείνο κρεμάστηκε στα κλαδιά του δέντρου της ενοχής.

Ω, γυναίκα, μην ξυπνήσεις ποτέ, ζήτα το από τον Άγιό σου!

Δεν θα αντέξεις,

 

Δεν θα τα βρεις τα παιδιά σου, όσο βαθιά και αν σκάψεις τη γη!

Δεν θα τα ξαναζωντανέψεις, δεν θα μπορείς!

Είναι καλά κρυμμένα πίσω από όλες εκείνες τις προσευχές των αθώων ψυχών.

Δεν θα τα βρεις!