Κουτσόπουλος Ιωάννης Ο γιος της Αιολίδας

 1^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΓΥΜΝΑΣΙΟ)

 Εκπαιδευτήρια Απόστολος Παύλος

 

 

Λιμάνι Πειραιά, Σεπτέμβριος 1922.

Φωνές, κλάματα, πείνα.  Και αρρώστιες. Θανατηφόρες.

Με το χέρι στο μέτωπο προσμένω.

Την οικογένειά μου θα τη φέρει άραγε το επόμενο καΐκι;

Μπροστά μου η απεραντοσύνη του Αιγαίου.

 

Κλείνω τα μάτια μου κι αναπολώ.

Κάτω απ’ τα βλέφαρά μου υψώνεται η πατρίδα μου,

τ’ αρχοντικό μου, η Αιολίδα, τα Κιμιντένια.

Γλυκά μου Κιμιντένια! Ακόμα τα τσακάλια αλυχτούν τη νύχτα στις κορφές σας;

 

Φρεαττύδα, Σεπτέμβριος 1923.

Κοιτάζω τη μάνα που κρεμάει το κόνισμα.

Το μόνο πράγμα που κατάφερε ν’ αρπάξει πάνω στο φευγιό.

Κι εγώ με τη σειρά μου με λίγο νερό τρέχω να δροσίσω το νέο μας γεράνι,

που ανάστησα στο χώμα της πατρικής μου γης.

 

Δυο κάμαρες η νέα μας φωλιά,

μικρή κι ανήλιαγη χωρίς αυλή για τα πουλιά.

Πάλι καλά που μας λυπήθηκαν,

εμάς τους πρόσφυγες, τους γιαουρτοβαφτισμένους.

 

Σαν κατεβώ στα βράχια του Πειραιά,

θ’ ατενίσω τα κύματα που παιχνιδίζουν με τις ακτίνες του ήλιου.

Ο νους μου θα ταξιδέψει στα άγια χώματα της Αιολίδας

με την ελπίδα να δω του νόστου την ημέρα.

Όνειρο άπιαστο σαν το αεικίνητο του τρελοΣτέφανου

και το καμήλι με το κάτασπρο κεφάλι.

 

 

Ανέστης Αϊβαλιώτης τ’ όνομά μου.

Για την πατρίδα μου όμως δεν μπορώ να πω.

Ποια απ’ τις δυο, ζερβά ή δεξιά του Αιγαίου, ν’ αγαπώ;