Μαρία Συμέλα Τσίλη "Φως στο σκοτάδι"

    4ο Γενικό Λύκειο Κορίνθου  /  Έπαινος

Νομίζεις πως είμαι ελεύθερη; Θεωρητικά μπορεί.

Αλλά τι να κάνω όταν οι άνθρωποι γύρω μου πονούν

και αγκομαχούν να επιβιώσουν;

Όταν ο κόσμος γύρω μου βυθίζεται στο μαύρο;

Όταν βρίσκομαι συχνά σε ένα σκοτάδι

χωρίς να μπορώ να ξεφύγω από αυτό;

Ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό δεν μπορώ να σώσω.

Ο κόσμος από πράσινος

πλέον γκρι-μονότονος και κάποιες φορές φαντάζει ξένος.

Φοβάμαι - δεν μπορώ να το κρύψω...

 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται λένε,

ελπίζω να διαψευσθούν.

Όχι άλλο αίμα, όχι άλλα δάκρυα και πόνος.

 

Σε όλον αυτόν τον χαμό υπάρχουν μέρες που ελπίζω σε αυτό το φως!

Που θα καταφέρει να βγάλει τον άνθρωπο από τη φυλακή του.

Που θα μας βάλει όλους στην αγκαλιά του και θα μας συγχωρέσει.

Θα μας σκεπάσει με τις μαγικές ακτίνες του και θα ξεκινήσουμε απο την αρχή.

Ο άνθρωπος θα ξεκινήσει να ζει μακριά από αυτόν τον εικονικό κόσμο,

χωρίς όρια, πρέπει, μη, πρόσεχε...

 

 

Γιατί να νιώθουμε και να είμαστε εγκλωβισμένοι;

Ενώ η φαντασία μας μπορεί να ταξιδέψει μίλια μακριά;

Γιατί να φοβόμαστε να ζούμε την κάθε μέρα;

Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας κρατούν ζωντανούς!

Γιατί, λοιπόν, να μην κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση;

 

Ελευθερία ή ισότητα;

Το ένα συμπληρώνει το άλλο.

Λίγη ανθρωπιά, λίγη ειλικρίνεια...

Γιατί πιστεύω ακόμη ότι μπορούμε

να αλλάξουμε τον κόσμο;

Θέληση.