Κωνσταντίνα Καρατζιά "Έρως δολοφόνος "

   2ο Γενικό Λύκειο Κιάτου  /  Έπαινος

Τα μάτια του ήταν τα μεγαλύτερα δεσμά μου.

Αυτά τα όμορφα, βαθιά, καστανά μάτια,

σε αυτά καθρεπτιζόταν η άβυσσος της ψυχής μου.

Σιωπή.

Καταραμένη να περιμένω εκεί σε μια φάκα,

του μυαλού μου απομεινάρια, ψεύτικες ελπίδες.

Τα λόγια του νανούρισμα στο πονεμένο μου υποσυνείδητο

κι όποτε έφευγε ένιωθα μικρή κι ασήμαντη.

Γιατί απλά σιγά-σιγά έγινε τα πάντα μου, και εγώ τα δικά του.

Κραυγή.

Μέναμε αγκαλιά για ώρες, για μέρες, για χρόνια.

Μια αγκαλιά που έπνιγε και πυγμάχο,

και όσο κοιτούσα στον καθρέπτη τόσο πιο αόρατη γινόμουν.

Ξανά σιωπή.

Καταραμένη, φυλακισμένη στα «υποτίθεται» δεσμά του Έρωτα,

το πνεύμα μου ζητούσε εκδίκηση,

γιατί όπως προείπα είμαι αόρατη,

αναγκασμένη να αντικρίζω το πτώμα μου μπροστά του,

μια λίμνη αίματος γύρω από το στήθος μου,

ένα μαχαίρι στην καρδιά μου,

ένας φόνος στο όνομα της Αγάπης, για μια καρδιά που θεωρούσε δική του.

 

Νόμιζα πως μπορούσα να φύγω, να γλυτώσω‧

μα ήταν ήδη αργά, είχε εθιστεί σε μένα και ’γω σε εκείνον.

Ένα γράμμα,

ένα γράμμα από κάποιον παλιό έρωτα τον τρέλανε.

Και για πένα ένα μαχαίρι

έβαλε την υπογραφή του στην καρδιά μου.

Νόμιζα πως ήμουν ελεύθερη,

μέχρι που ένιωσα την ψυχή μου να αφήνει το σώμα μου.

Νόμιζα πως ήμουν ελεύθερη μέχρι που κατάλαβα πως δεν ήμουν…