Ασημίνα Κουνδουράκη "Λύτρωση"

 Homo educandus Αγωγή  / 2ο Βραβείο

Κολλημένο στο έδαφος με πίσσα

ένα σώμα ξεσκισμένο, σέρνεσαι.

Όρνεα σε ρημάζουν,

το στόμα αφρισμένο· λύσσα

 

Δίπλα σου στο πάτωμα προκηρύξεις παλιώνουν:

«Είμαστε όλοι ίσοι»· είμαστε;

Είμαστε όλοι άνθρωποι.

Θυμήσου το όταν τα ράμφη σε ματώνουν.

 

Εχθροί τους οι Ερινύες, εχθροί δικοί σου οι ίδιες οι μοίρες.
Ποιος άραγε θα λυγίσει τελευταίος;
Σε κατατρώνε τα κτήνη, εσύ με την αυγή, ξανά στα πόδια σου.
Προμηθέα, Προμηθέα, δύσκολο δρόμο πήρες!

Σηκώνεις τις παλάμες σου.

Κοίτα τες! Γεμάτες χώμα…

Γραπώνεσαι απ τους λαιμούς τους.

Ραμφίζουν τα δάχτυλά σου.

 

Θλίψη. Πόσο απόκοσμο φαντάζει το φως του Μαρτίου.

Θλίψη, έχεις στεριώσει καιρό εδώ…

«Θλίψη; Μα ποια θλίψη;» γελούν.

Μια φιγούρα χτυπιέται μπροστά στις πόρτες του μαυσωλείου.

 

Γεννημένοι από δάκρυ, κλαίμε αίμα, αιμορραγούμε θειάφι, γη, χώμα.

Μας χτυπούν. Χτυπούν, χτυπούν. Ξανά και ξανά.

Αφανίζεις ή αφανίζεσαι.

Χτυπούν μέχρι που μας κάνουν λιώμα.

 

Μια μέρα τα ράμφη θα κλείσουν

κοκαλωμένα εις τους αιώνες.

Θα τα κλείσεις μια για πάντα, όσοι κι αν περάσουν χειμώνες.

Έτσι;

 

Κάποιος θα χάσει…

Δεν θα ’σαι σύ, έτσι;

Θα προλάβεις πριν σου κόψουν τα χέρια.

Θα προλάβεις, έτσι;

 

Πλήθη και πλήθη αρνιών σφαγμένα.

Άνοιξαν οι πύλες του Άδη…

Για κείνους, έτσι; Όχι για σένα;