Αγγελική Χριστοδούλου ''Σε σκοτεινό μονοπάτι''

Αριστοτέλειο Κορινθιακό Εκπαιδευτήριο  /  3ο Βραβείο Ποίησης (Γυμνάσιο)

Όταν γεννήθηκα, πίστευα στο φως, στα ευτυχισμένα τραγούδια,

στα διακοσμημένα με άνθη σεντόνια.

Και ένιωθα χαρά.

Κρυβόμουν με τα καλύμματα της σιωπής και των ονείρων,

κρατώντας το σώμα μου ζεστό.

Ένα ξένο ζευγάρι χέρια με ώθησαν με βία στη μάθηση γραφής

με νέο χαρτί.

Και έτσι γνωρίστηκα με τον φόβο, που θέλησε να μου επιβληθεί.

Κρύο.

Παιδιά να μαλώνουν, με τους δείχτες τους στραμμένους σε ένα τίποτα

πιο σκοτεινό κι από τα μονοπάτια που βαδίζουν με το σίγουρό τους βήμα, 

                                                                να μισούν το φως που αγαπούσα.

Με μάλωναν, με χτυπούσαν, κορόιδευαν το φως μου δίχως δισταγμό.

Υπήρξαν μονάχα κομμάτια κρέας και όχι άνθρωποι.

«Μαμά, άνοιξε την αγκαλιά σου να κρυφτώ» παρακαλούσα.

Κρύφτηκα, έφυγα, ελευθερώθηκα από τους ψυχρούς.

Μην κλαις! Σιωπή! Δεν υπάρχουν πλέον πέταλα στα λουλούδια,^.

φύσηξε άνεμος και σκόρπισαν στο χάος.

Υπάρχει μόνο σκοτάδι, λυπητερά τραγούδια

 και παιδιά που αγαπούν τους καθρέφτες.