Ιωάννης Σεϊντινάι ''Πεζή ποίηση''

Γυμνάσιο / Λυκειακές τάξεις Λεχαίου  /  Έπαινος  (Λύκειο)
(Θεατρικός μονόλογος)

        Είμαι Ποιητής. Γεννήθηκα περίπου στο χρονικό διάστημα μεταξύ 1860 κι αρχές του 2000. Όποτε και να ήταν, δεν έχει μεγάλη σημασία. Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει και τόσο από το ένα άκρο στο άλλο. Μεγάλωσα κάπου στην περιοχή ανάμεσα στη Βόρεια Αμερική και στη μακρινή Ασία. Γιατί αναφέρομαι μόνο στο βόρειο ημισφαίριο; Δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα θα υπάρχει μια εξήγηση και γι` αυτό. Είμαι άραγε μοναχοπαίδι; Δεν νομίζω. Έρχομαι από μια πολύτεκνη οικογένεια; Ναι. Αυτό πρέπει να είναι. Έτρεφα συναισθήματα στοργής για τους γονείς μου ή μήπως είχαμε μια πολύπλοκη σχέση; Δύσκολο να υποθέσω. Θα ζούσα σε μικρό χωριό; Ναι. Σε μια από αυτές τις συντηρητικές κοινότητες. Αυτό θα εξηγούσε πολλά. Τι έγινε χθες; Δεν θυμάμαι. Κι ας ήταν αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα που με απασχολεί τώρα. Δεν θυμάμαι καν το όνομά μου ούτε την ηλικία μου (δεν έχω ειδωθεί στον καθρέφτη, δεν ξέρω εάν πρέπει να λυπάμαι γι` αυτό ή να χαίρομαι). Εάν δεν το έχετε καταλάβει ακόμη, πάσχω από … πώς το είπαν οι γιατροί; Αχ, ναι. Υστερική αμνησία. Δηλαδή ο εγκέφαλός μου έχει διαγράψει επιλεκτικά ένα μέρος της μνήμης μου, επειδή, όπως φαίνεται, έχω βιώσει τραυματικές εμπειρίες. Όμως θυμάμαι …

       Είμαι Ποιητής. Μου άρεσε πάντα η δύναμη που έχουν οι λέξεις. Ήταν ακριβώς σαν να μπορούσα να μυρίζω την εξουσία που κατείχε μια λέξη κι έτσι περνούσα σε μια κατάσταση έκστασης. Αγαπούσα να τοποθετώ τη μια δίπλα στην άλλη, μετά ακολουθούσε η επόμενη κι η επόμενη. Σε λίγο είχα δημιουργήσει μια πρόταση, μια πρόταση ισοδύναμη με τα πάντα και ταυτοχρόνως με το τίποτα. Πολλές φορές εμφανιζόταν ένας ολόκληρος κόσμος, άλλες παρατηρούσα απλώς ένα κενό. Είμαι άνθρωπος και, όπως κάθε άλλη ανθρώπινη οντότητα, είχα κι εγώ την απεγνωσμένη ανάγκη να καλύψω αυτό το κενό. Τότε έγραψα μια άλλη πρόταση, ασυνάρτητη με την πρώτη και κατάφερα κάπως να μεστώσω το κενό. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι οι προτάσεις είχαν αυτή τη δίκοπη διάσταση. Πράγματι, κάλυπταν το προηγούμενο κενό, αλλά άνοιγαν ένα άλλο. Συνεπώς, χρειάστηκε να γράψω μια άλλη πρόταση και μια άλλη και μια άλλη. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, είχα το πρώτο μου ποίημα. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι μήπως κάθε φορά που γράφω ποιήματα προσπαθώ απλώς να θρέψω τη θνητή μου φύση;

         Είμαι Ποιητής. Πρέπει να το ομολογήσω πάντως. Στον νου μου περιπλανιέται η ίδια γλυκιά, άρρωστη κι εγωκεντρική σκέψη. Τα ποιήματά μου είναι καλύτερα από κάθε άλλο έργο τέχνης που έχει γίνει ποτέ και που θα γίνει ποτέ. Τι να πω;

      Μου αρέσει να νιώθω μοναδικός, ξεχωριστός. Μπορεί να είμαι κι ο πιο ασήμαντος άνθρωπος σε αυτήν τη Γη, αλλά πάλι θα συνεχίζω να πιστεύω ότι είμαι ιδιαίτερος. Θέλετε να ακούσετε κάτι ακόμη πιο περίεργο; Κάποιες φορές πιστεύω ότι κάποια ανώτερη δύναμη με έστειλε εδώ, ώστε να διακηρύσσω τις αλήθειες της ζωής στους απλούς κατοίκους του πλανήτη αυτού. Γι` αυτό λατρεύω την ποίηση. Όταν γράφω, βλέπω τον εαυτό μου να κινείται στο λεπτό σχοινί που χωρίζει την ευφυΐα από την τρέλα. Δεν υπάρχουν πλέον κανόνες. Μόνο εγώ θα ξέρω το ακριβές νόημα των αριστουργημάτων μου, ενώ οι άνθρωποι απλώς θα προσπαθήσουν να τα αποκωδικοποιήσουν, μέχρι να κουραστούν ή να δεχτούν την πιο εύκολη ερμηνεία. Οι άνθρωποι πιστεύουν όσα θέλουν να πιστέψουν.

        Είμαι Ποιητής. Θυμάμαι τα συνηθισμένα βλέμματα των ανθρώπων. Με έβλεπαν με στραβό μάτι σαν να ήμουν κατώτερος, σαν να μην άνηκα, σαν να ήμουν ένα τραγικό λάθος της πλάσης. Εγώ από την άλλη πλευρά εστίαζα στο μαύρο μέρος του ματιού τους. Ποιος είναι ο όρος γι` αυτό στη βιολογία; Μήπως το γεγονός ότι δεν το ξέρω αποτελεί ένδειξη της έλλειψης της παιδείας; Λέτε να μην έχω τελειώσει καν το σχολείο; Τέλος πάντων, βλέπω το μαύρο μέρος και ξέρετε τι διακρίνω; Χάος. Μπορεί να μην σας αρέσει αυτό που πρόκειται να διατυπώσω, αλλά οι περισσότερες ανθρώπινες προσωπικότητες είναι χτισμένες πάνω σε ανασφάλειες. Ο καθένας έχει ποικίλες συγκρούσεις στην ψυχή του. Αυτό το χάος συγκρούεται με τη γαλήνη και παράγει περισσότερο χάος. Το ακουμπάω. Το χάος εννοώ. Είναι τόσο ογκώδες. Αυτό μου προκαλεί μεγάλη αγανάκτηση. Είμαι ποιητής, υποτιθέμενα μια ελεύθερη ψυχή και δεν μπορώ καν να σπάσω τις αλυσίδες της τρωτότητάς μου. Ανάθεμα η ανθρώπινη αδυναμία. Ωστόσο, μια φράση ηχεί στην καρδιά μου. «Οι δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα να αναγεννηθούν κάθε φορά που τους χρειαστεί».

       Κάθομαι κάτω από ένα δέντρο. Στέκομαι εκεί για ώρες. Παρατηρώ ανθρώπους να μιλάνε, να γελούν, να κλαίνε. Σπάνια τυχαίνει να δω άτομα να κλαίνε, επειδή γελούν, ή να γελούν, επειδή κλαίνε. Εκεί κατανοώ ότι το είδος μας είναι αρκετά εύθραυστο κι ανισόρροπο. Ζούμε σε μια τεράστια επιδημία κι ούτε οι ίδιοι  το γνωρίζουμε. Τώρα τι πρέπει να κάνω; Να συνεχίσω το θέατρο με τους υπόλοιπους ή να τολμήσω να κάψω το σενάριο; Μια στιγμή κοιτάω τον ουρανό. Όλοι λένε ότι είναι γαλάζιος. Αλλά ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος. Έχει αυτό το σκοτεινό μπλε χρώμα που σε τρομοκρατεί. Το γαλάζιο είναι μόνο μια οπτική ψευδαίσθηση. Κάπως έτσι φαντάζομαι κι εμάς. Πιστεύουμε ότι ζούμε ανάμεσα σε φως, όταν στην πραγματικότητα μας σκεπάζει το σκοτάδι.

       Είμαι Ποιητής. Η ζωή μου είναι τόσο απρόβλεπτη όσο προβλέψιμη. Έχω το δώρο που μου επιτρέπει να πω τα ανείπωτα. Μια μέρα όμως, θα πεθάνω. Σωματικά τουλάχιστον. Θα πεθάνω με την ελπίδα ότι κάποιος θα διασώσει τα έργα μου και θα τα δημοσιεύσει σε κάποιο βιβλίο. Έπειτα θα τα αποφεύγουν λόγω της περιπλοκότητάς τους. Θα επιθυμούσα πολύ να τα απαγορεύουν, επειδή έχουν ριζοσπαστικό χαρακτήρα. Έτσι, θα νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια για τη δουλειά μου. Όμως, είναι αναμενόμενο ότι μετά από 150-300 χρόνια θα βρεθούν σε κάποιο σχολικό βιβλίο  και θα γίνουν αντικείμενο μελέτης για ολόκληρα 45 λεπτά. Αυτή θα είναι η ζωή των έργων μου.

        Είμαι Ποιητής. Είμαι ποιητής, επειδή δεν χρειάζεται να πω σε κάποιον ότι είμαι ποιητής. Προτιμώ τον άλογο λόγο μου παρά τη σιωπή, η οποία μπορεί να φέρει τέλος στον βίο του πνεύματός μου. Δεν θέλω να αντικρούσει το πνεύμα μου τον θάνατο. Εάν γίνει αυτό, θα πάψω να υπάρχω κι αυτό δεν το θέλω. Αναρωτιέμαι εάν όλα, αυτά που ανέφερα, παραπάνω είναι αλήθειες που πράγματι θυμάμαι ή απλώς αμπελοφιλοσοφίες κι ένας τρόπος να χρονοτριβώ σε αυτό το κρύο δωμάτιο όπου κανείς δεν με επισκέπτεται. Είμαι τελικά ευφυΐα ή φρενοβλαβής; Είμαι τελικά μια επαναστατική ψυχή ή απλώς μια μπερδεμένη; Μήπως ζω εγώ ο ίδιος μέσα στη δικιά μου ψευδαίσθηση; Είμαι ποιητής;