Χρυσούλα Φωτεινή Μήτρου Μουσικό Σχολείο Κορίνθου

 

3^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΛΥΚΕΙΟ)          

 

Μια στιγμή διπολικής σύγχυσης

Ο κόσμος είναι ανάποδα, και το φεγγάρι έχει φτερά,

στέκεται εκεί, στη γωνία του δωματίου κρυμμένο,

μα πώς να το φτάσω, όταν η σιωπή μου φωνάζει με φωνές που δεν ανήκουν σε εμένα.                                         

Έχω δύο χέρια, αλλά δεν ξέρω ποια είναι δικά μου,

είμαι το τίποτα που προσπαθεί να γίνει όλα, τα πάντα και η μέρα με κοιτάζει από την ανάποδη,

κλείνει τα μάτια της, κι εγώ ανοίγω τα δικά μου μόνο για να δω τον κόσμο να διαλύεται

σε χίλια κομμάτια που σιγοψιθυρίζουν «είμαι εδώ, αλλά ποτέ δεν ήμουν».

Περπατάω σε μονοπάτια που δεν ξέρω αν είναι δρόμοι ή σκιές

και η κάρδια μου χτυπάει σαν τύμπανο που δεν ακούγεται,

έρχεται η νύχτα και παίρνει το φως

και το φως επιστρέφει σαν σκιά

ποτέ δεν ξέρω ποιο είναι το πρώτο, ποιο το τελευταίο.

Όλα είναι παράλληλα, όλα είναι σπασμένα, και εγώ προσπαθώ να κρατήσω τη συνείδησή μου σαν ένα μπουκάλι που γεμίζει και χύνεται ταυτόχρονα.

Αλλά έρχεται η φωνή – η φωνή– λέει ότι είμαι μόνος, και μετά λέει

ότι είμαι μαζί με όλους.

Ποιος είναι ο κόσμος και ποιος είναι το ποτήρι που πίνω και ξαναγεμίζει από το πουθενά;

Τα λόγια πετούν σαν τρελοί και οι σκέψεις μου γίνονται πέτρες που πέφτουν στο νερό

και δεν αφήνουν κανένα κυματισμό.

Στρέφω το κεφάλι μου και βλέπω δύο ήλιους να αγκαλιάζουν την αυγή,

αλλά η αυγή είναι σκοτεινή και τα χέρια μου είναι γεμάτα ήλιο.

Κι ύστερα, σιωπή –ή μήπως είναι θόρυβος;

Η καρδιά μου παγώνει και καίγεται ταυτόχρονα, και δεν ξέρω πια αν είμαι ζωντανή ή νεκρή, αν ο κόσμος είναι σωστός ή λάθος,

αν είμαι εγώ αυτή που κινεί τα πάντα ή αν τα πάντα κινούν εμένα.

Και η νύχτα γλιστράει μέσα μου, αφήνοντας πίσω της ένα φως που δεν ξέρω αν είναι αλήθεια.

Κάθε μια αντανάκλαση μου, ένας διαφορετικός άνθρωπος…

ΦΟΒΑΜΑΙ!!!!!!!!