Βλάσιος Κακλαμάνης Μουσικό Σχολείο Κορίνθου

 

2^ο  ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ (ΓΥΜΝΑΣΙΟ)

 

Η αγάπη δε χρειάζεται ήχους για να ακούγεται

 

                 Σε ένα μικρό και όμορφο χωριό, που βρισκόταν στα βόρεια της Πελοποννήσου, ζούσε η οικογένεια Ιωάννου. Το χωριό ήταν περικυκλωμένο από καταπράσινα βουνά και λουλουδένιους αγρούς, και οι κάτοικοί του ήταν φιλικοί και αγαπημένοι μεταξύ τους. Η ζωή εκεί κυλούσε ήρεμα κι όλοι έκαναν τη δουλειά τους με χαρά.

Ο Στέφανος, ο πατέρας της οικογένειας, ήταν ξυλουργός και αγαπούσε τη δουλειά του. Έφτιαχνε υπέροχα έπιπλα και όλοι στο χωριό τον εκτιμούσαν πολύ. Η Ελένη, η μητέρα, ήταν δασκάλα και δίδασκε στα παιδιά του χωριού. Ήταν μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια και αγάπη για τους μαθητές της κι όλοι την αγαπούσαν γιατί ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη. Η οικογένεια είχε δύο παιδιά: τον Λουκά, που ήταν πέντε χρονών και τη Σοφία, που ήταν τριών. Ο Λουκάς ήταν πολύ ζωηρός και περίεργος σε αντίθεση με τη μικρή Σοφία που ήταν πάντα σιωπηλή με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και μάτια που λάμπανε από χαρά.

Η ζωή της οικογένειας Ιωάννου ήταν γεμάτη από χαρούμενες στιγμές. Κάθε πρωί ο Στέφανος πήγαινε στο ξυλουργείο του για να δουλέψει, ενώ η Ελένη δίδασκε τα παιδιά στο σχολείο του χωριού. Τα απογεύματα, η οικογένεια συγκεντρωνόταν στο σπίτι τους και περνούσε όμορφα μαζί, με τα παιδιά να παίζουν στον κήπο και τους γονείς να μιλούν για την ημέρα τους.

Ωστόσο, κάποια στιγμή, η Ελένη άρχισε να παρατηρεί κάτι περίεργο στη Σοφία. Όταν έκανε δυνατούς θορύβους, η μικρή δεν αντιδρούσε καθόλου. Κάποια μέρα, ενώ η Ελένη έσπασε κατά λάθος ένα πιάτο που έκανε μεγάλο θόρυβο, η Σοφία, που ήταν πολύ κοντά της, δεν γύρισε καν να κοιτάξει. Η Ελένη άρχισε να ανησυχεί και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είχε ήδη αργήσει να μιλήσει, πήρε τη Σοφία και την πήγαν στον γιατρό του χωριού.

Ο γιατρός έκανε μερικές εξετάσεις και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η Σοφία είχε σοβαρή απώλεια ακοής. Αυτό σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ακούσει τους ήχους γύρω της. Η Ελένη και ο Στέφανος ήταν σοκαρισμένοι και θλιμμένοι. Ήταν δύσκολο να πιστέψουν πως η μικρή τους κόρη δεν θα μπορούσε να ακούει ποτέ. Κάθε βράδυ, η Ελένη καθόταν στο κρεβάτι της, κοιτάζοντας τη Σοφία να κοιμάται ήσυχη, και σκεφτόταν πόσο δύσκολη θα ήταν η ζωή της χωρίς ήχους.

Αλλά ο Στέφανος της θύμιζε συχνά ότι η Σοφία ήταν το ίδιο αγαπητή και ξεχωριστή όπως και πριν. «Η Σοφία μας είναι χαρούμενη κι έχει μεγάλη καρδιά», της έλεγε. «Δεν έχει σημασία αν δεν μπορεί να ακούει. Εμείς την αγαπάμε και θα κάνουμε τα πάντα για να την κάνουμε ευτυχισμένη».

Ο Λουκάς, αν και ήταν μικρός, γρήγορα κατάλαβε ότι η αδερφή του δεν μπορούσε να ακούει. Δεν απογοητεύτηκε, αντίθετα, βρήκε πολλούς τρόπους να επικοινωνεί μαζί της. Στην αρχή, έκανε αστείες γκριμάτσες που την έκαναν να γελάει πολύ, κι αργότερα άρχισε να ζωγραφίζει εικόνες για να της εξηγήσει τι σκεφτόταν. Η σχέση τους ήταν πολύ δυνατή. Ο Λουκάς έπαιζε μαζί της, της έδειχνε πώς να φτιάχνει χειροτεχνίες και της μάθαινε πώς να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω της χρησιμοποιώντας τα μάτια και την αφή.

Ο Στέφανος και η Ελένη είδαν πόσο αφοσιωμένος ήταν ο Λουκάς στη Σοφία και αποφάσισαν να μάθουν τη νοηματική γλώσσα για να επικοινωνούν πιο εύκολα. Μέρα με τη μέρα, η οικογένεια άρχισε να χρησιμοποιεί αυτή τη νέα γλώσσα για να καταλαβαίνουν τη Σοφία καλύτερα. Έτσι, ακόμα και οι γείτονες έμαθαν να τη χρησιμοποιούν και όλοι ήρθαν πιο κοντά στη μικρή Σοφία.

Μια μέρα, η οικογένεια αποφάσισε να πάει για πικνίκ δίπλα στον ποταμό, που βρισκόταν έξω από το χωριό τους. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η θερμοκρασία τέλεια για μια βόλτα στη φύση. Ο Στέφανος και η Ελένη έφτιαξαν καλάθια με φαγητό και γλυκά, και τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα που θα περνούσαν χρόνο μαζί στον καθαρό αέρα.

Όταν έφτασαν στον ποταμό, κάθισαν σε μια μεγάλη κουβέρτα κάτω από τα δέντρα κι άρχισαν να απολαμβάνουν το φαγητό τους. Ο Λουκάς, γεμάτος ενθουσιασμό, άρχισε να τρέχει γύρω από τον ποταμό, ψάχνοντας πέτρες και λουλούδια για να τα δείξει στην αδερφή του. «Κοίτα, Σοφία! Μια πέτρα που μοιάζει με καρδιά!» φώναξε και της έδειξε την πέτρα που είχε βρει. Η Σοφία, αν και δεν μπορούσε να ακούσει τις λέξεις του, κατάλαβε αμέσως τι ήθελε να της πει. Έκανε το σχήμα της καρδιάς με τα χέρια της, και ο Λουκάς γέλασε δυνατά.

Το παιχνίδι τους συνεχίστηκε με μεγάλη χαρά, αλλά τότε συνέβη κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ο Λουκάς πλησίασε την όχθη του ποταμού για να δει πιο κοντά το νερό. Το έδαφος εκεί ήταν γλιστερό και ο Λουκάς έπεσε μέσα στο ποτάμι. Το νερό είχε δυνατό ρεύμα και άρχισε να τον παρασύρει. Ο Λουκάς πάλευε να βγει, αλλά ήταν δύσκολο και το ρεύμα τον τραβούσε όλο και πιο μακριά. Η Σοφία, που καθόταν πιο μακριά στην κουβέρτα, δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνές του ή τη βοήθεια που φώναζαν οι γονείς του. Όμως, όταν τον είδε να παλεύει μέσα στο νερό, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Σοφία έτρεξε γρήγορα κοντά του. Είδε ότι το ρεύμα του ποταμού ήταν δυνατό και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βρει μια ρίζα δέντρου που προεξείχε από το έδαφος. Πιάστηκε από τη ρίζα και μπήκε μέσα στο νερό. Άπλωσε το άλλο χέρι της στον Λουκά κι εκείνος αν και τρομαγμένος, κατάφερε να κολυμπήσει προς το μέρος της, και με τη βοήθειά της κατάφεραν να βγουν και οι δύο στην ασφαλή όχθη. Μόλις βγήκαν στην άκρη του ποταμού, οι γονείς τους τρέξανε κοντά τους και τους αγκάλιασαν σφιχτά.

Η Ελένη με τα μάτια γεμάτα δάκρυα κοιτούσε τη Σοφία και τη ρώτησε στη νοηματική γλώσσα: «Πώς κατάλαβες, Σοφία;» Η μικρή, με ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη, σχημάτισε με τα χέρια της το σχήμα της καρδιάς και έδειξε τον Λουκά. Έπειτα, έκανε την κίνηση του νερού με τα δάχτυλά της και έδειξε την καρδιά της. «Ήξερα ότι πρέπει να τον βοηθήσω γιατί είναι αδερφός μου. Η αγάπη δεν χρειάζεται ήχους για να ακούγεται», φάνηκε να λέει η μικρή στη νοηματική γλώσσα. Ο Λουκάς, γεμάτος ευγνωμοσύνη και θαυμασμό, την αγκάλιασε σφιχτά και την ευχαρίστησε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Η οικογένεια Ιωάννου ένιωσε απέραντο σεβασμό και αγάπη για τη μικρή τους Σοφία. Παρά τις δυσκολίες που είχε αντιμετωπίσει, η Σοφία τούς δίδαξε κάτι πολύ πιο σημαντικό από κάθε λέξη: τη δύναμη της αγάπης, που μπορεί να υπερβεί τα εμπόδια και να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Η Σοφία δεν χρειαζόταν να ακούει για να καταλάβει και να βοηθήσει. Ήξερε με την καρδιά της πώς να είναι εκεί για τον αδερφό της, πώς να είναι παρούσα στις δύσκολες στιγμές.

Η οικογένεια επέστρεψε στο χωριό τους, αλλά τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Όλοι τους είχαν διδαχτεί μια πολύ σημαντική αλήθεια: ότι η πραγματική επικοινωνία δεν έρχεται μόνο από τα λόγια ή τους ήχους, αλλά από την αληθινή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Ο Στέφανος και η Ελένη, αν και είχαν ξεκινήσει αυτή τη διαδρομή γεμάτοι αμφιβολίες και στεναχώρια για την απώλεια ακοής της Σοφίας, είχαν τώρα έναν λόγο να νιώθουν υπερήφανοι και ευγνώμονες για το πώς η μικρή τους είχε επηρεάσει τη ζωή τους.

Το χωριό, επίσης, είχε μάθει να εκτιμά τη δύναμη της Σοφίας. Κάθε φορά που οι άνθρωποι τη συναντούσαν, δεν την έβλεπαν πια μόνο σαν το κορίτσι που δεν μπορούσε να ακούσει, αλλά σαν τη μικρή ηρωίδα που είχε δώσει ένα μάθημα σε όλους για την αληθινή αγάπη και τη δύναμη της καρδιάς. Η ιστορία της Σοφίας και του Λουκά διαδόθηκε σε όλο το χωριό και όλοι ένιωθαν πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

Με τον καιρό η Σοφία έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μέλη της κοινότητας. Αν και δεν μπορούσε να ακούει τα λόγια των άλλων, έμαθε να εκφράζει την αγάπη της με τις πράξεις της και με τη μοναδική της ικανότητα να καταλαβαίνει και να βοηθά τους γύρω της. Η οικογένεια Ιωάννου πέρασε πολλές όμορφες στιγμές και με το πέρασμα των χρόνων, η Σοφία έμαθε τη νοηματική γλώσσα τόσο καλά, που μπορούσε να επικοινωνεί με όλους τους ανθρώπους του χωριού και να γίνεται μέρος της καθημερινής τους ζωής.

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η ιστορία της Σοφίας και του Λουκά παρέμεινε ζωντανή στο χωριό. Ο Λουκάς μεγάλωσε και έφυγε για να σπουδάσει, αλλά πάντα επισκεπτόταν την οικογένεια και τη μικρή του αδερφή. Κάθε φορά που γύριζε θυμόταν εκείνη τη μέρα στον ποταμό και την ηρωική πράξη της Σοφίας, η οποία του είχε σώσει τη ζωή.

Η Σοφία, με τον καιρό, έγινε μια νεαρή γυναίκα γεμάτη σοφία και αγάπη για τους άλλους. Παρόλο που είχε περιορισμένες δυνατότητες λόγω της ακοής της, είχε αμέτρητες ικανότητες και έδειχνε στον κόσμο ότι δεν είναι οι περιορισμοί που καθορίζουν ποιοι είμαστε, αλλά οι πράξεις μας, η καρδιά μας και η επιθυμία μας να βοηθήσουμε και να αγαπήσουμε.

Κι έτσι, η οικογένεια Ιωάννου συνέχισε να ζει με την ίδια αγάπη και αφοσίωση ο ένας στον άλλο, θυμίζοντας σε όλους ότι τα πιο δυνατά μηνύματα δεν χρειάζονται λόγια, αλλά έρχονται από τις πράξεις μας και τις συνδέσεις που δημιουργούμε με τους γύρω μας.