Ελένη Άννα Κοντοχριστοπούλου 3ο Λύκειο Κορίνθου

 

2^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΛΥΚΕΙΟ)   

    

Η οθόνη

 

Πόσες πολλές ανθρώπινες φιγούρες,

έρχονται δίπλα, μα ανάμεσά τους μια οθόνη, να τους κλέβει τις στιγμές.

Είναι μαζί, μα ταυτόχρονα και μόνοι

σαν μαριονέτες με αόρατη κλωστή.

Κάθε ένα like την ύπαρξη τους δυναμώνει.

Κάνει την αξία του εαυτού μοναδική!

Μάτια, χαμόγελα, κουβέντες μεταξύ τους.

Λίγο σε σύνδεση… και ύστερα σιωπή.

Η φωτισμένη η οθόνη που μαγεύει,

έχει μια δύναμη σχεδόν τρομακτική.

Πόσο αλλιώτικα όλα θα’ ταν, αν γινόταν.

Πόσες στιγμές και μνήμες θα είχαν χαραχτεί.

Πόσο τα μάτια θα τα γέμιζε η ζωντάνια.

Πόσες ψυχές γλυκά θα είχαν ανοιχτεί…

Ένας καθρέφτης, μια οθόνη φωτισμένη,

τάχα πως σφύζει από τον ήχο της ζωής.

Κι όμως γνωρίζει την αλήθεια να την κλέβει

Και ούτε ποτέ το υποψιάστηκε κανείς…

Κι έγινε η μόνιμη παρέα ανάμεσα μας,

με τα μηνύματα να σπάνε τη σιωπή.

Κάθε συζήτηση που αρχίζει… σταματάει

μα η σιωπή της επαφής πιο δυνατή!

Γλυκά και ύπουλα η οθόνη παρεισφρύει,

με ένα άγγιγμα που είναι και αφής,

πρωταγωνίστρια με θράσος στη ζωή μας,

δίχως να φωτίζει τα σκοτάδια της ψυχής.

Είναι η στιγμή εκείνη που δε νιώθεις,

με την ψευδαίσθηση εκείνη του «μαζί»

και αυτοκτονείς για λίγη μόνο προσοχή.