Αλεξάνδρα Κίτσου 1ο Γυμνἀσιο Κορίνθο

 

2^ος ΕΠΑΙΝΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΓΥΜΝΑΣΙΟ)

Αυτοτραυματισμός

 

Ανάμεσα σε όνειρα και φοβίες

που πλανώνται στον αέρα,

για το αύριο,

ακούγονται φωνές.

«Μαμά, θα τα καταφέρω;»

Λυγμοί.

Κάπως έτσι οι έφηβοι σιωπηλά χάνουν τις ψυχές τους,

ανεπαίσθητα,

επειδή ποτέ δεν έχουν κάποιον,

για  να τους ακούσει.

  

 Στη σκιά της νύχτας κρύβονται σιωπές

 και οι σκέψεις βυθίζονται αργά,

στις πιο βαθιές, ανομολόγητες  πληγές μας.

 

Στην ηλικία που όλα μοιάζουν μπερδεμένα,

η καρδιά χτυπάει δυνατά,

μα νιώθει κενά.

Ο κόσμος γύρω τους μεγάλος και ανεξερεύνητος,

κι αυτοί, αναζητούν τον δρόμο τους.

 

Μέσα τους μια φωνή

σιγοψιθυρίζει,

σε κάθε πληγή.

Η ψυχή του εφήβου μοιράζεται.

Μια  κραυγή σιωπηλή,

που πονάει και πνίγει.

Το σώμα πληρώνει

ό,τι  η καρδιά δεν αντέχει πια να κρύβει.