Φωτεινή Ρουσινού Οι κόμποι και εμείς

 

1^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΛΥΚΕΙΟ)                                       

  Γενικό Λύκειο Ξυλοκάστρου

Πάντα μου άρεσαν οι κόμποι.

Αυτοί με το σκοινί, όχι των μαλλιών μου.

Ως παιδί μισούσα να έχω κόμπους στα μαλλιά μου,

γιατί αυτό σήμαινε πως η μαμά μου θα έπρεπε να καθίσει

και να ταλαιπωρηθούμε και οι δύο για να τους βγάλει.

Ίσως και να μ’ άρεσαν όμως.

Ίσως επειδή ήταν η μόνη ώρα που πέρναγα χρόνο με τη μαμά μου.

Αλλά λατρεύω τους κόμπους με σκοινί ακόμη περισσότερο.

Δύο σκοινιά ενωμένα,

το ένα ανάμεσα στο άλλο,

δεμένα τόσο σφιχτά που κανείς δεν μπορεί να τα χωρίσει.

Το μόνο που χρειάζονται είναι το ένα το άλλο. Αυτά ενάντια στον κόσμο.

Μου θυμίζουν αρκετά εμάς τους ανθρώπους.

Όλοι κάποια στιγμή βρίσκουμε το σκοινί μας,

έτσι δεν υποτίθεται ότι είναι;

Το άτομο με το οποίο δενόμαστε

και δημιουργούμε έναν κόμπο,

τόσο σφιχτό που τίποτα δεν μπορεί να τον καταστρέψει.

Όσο και να τον τραβάς, δεν πρόκειται να λυθεί.

 

Πολλές φορές όμως κάποιοι κόμποι δεν αντέχουν το βάρος,

Λύνονται και σπάνε.

Ίσως δεν ήταν τα κατάλληλα σκοινιά.

Ίσως να διέφεραν στην υφή, στην αντοχή

ή στον τρόπο με τον οποίο ήταν φτιαγμένα.

Και αυτό πολλές φορές πονάει.

Και είναι εντάξει να χρειάζεται χρόνο.

Μπορεί το ένα σκοινί να βρει άλλο σκοινί.

Μπορεί να βρει πολλά διαφορετικά σκοινιά.

Μπορεί όμως να μην βρει και κανένα.

Και αυτό είναι εντάξει.