Μελιτίνη Χατζηδάκη ''Μια διαφορετική εφηβεία"

   Γυμνάσιο Βέλου   /    Έπαινος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

      Μα πόσο γρήγορα πέρασε αυτή ημέρα! Κοντεύει έντεκα. Πρέπει να ξαπλώσω, γιατί αύριο θα σηκωθώ νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα, για να προετοιμαστώ για την ημερήσια εκδρομή στο Ναύπλιο. Έχω, όμως, μεγάλη ανάγκη να σου γράψω κάποιες σκέψεις μου.

      Σου έχω ξαναγράψει πόσο δύσκολο μου είναι να κλείσω το αγαπημένο μου βιβλίο. Μου έχει δημιουργήσει μια τόσο έντονη διάθεση χαλάρωσης, που θα ήθελα τις εικόνες του να τις πάρω στα όνειρά μου. Τελικά, κατέληξα ότι η ιστορική λογοτεχνία μου κεντρίζει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον. Μαθαίνω ιστορία, αλλά ταυτόχρονα ζω αυτές τις ιστορικές στιγμές με τη φαντασία μου. Δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα το κεφάλαιο με την ανακάλυψη της Τροίας. Είναι τόσο εντυπωσιακή η περιγραφή των συμβόλων της νίκης που βρήκε στην ανασκαφή του ο Σλήμαν, που μου δημιουργούν έντονες εικόνες και συναισθήματα. Φαντάζομαι τη στιγμή εκείνης της σημαντικής ανακάλυψης, τη συγκίνηση που δημιούργησε αυτή η επαφή με το απώτερο παρελθόν. Τη στιγμή εκείνη που ο μύθος μπαίνει στη σφαίρα της ιστορίας και δίνει μια άλλη διάσταση στην επίγνωση της ιστορικής μας ταυτότητας. Μα πώς μπορεί ένα διήγημα να σε ταξιδεύει τόσο στον χωροχρόνο, να σε μεταμορφώνει σε πολλά πρόσωπα και με τη φαντασία σου να μπαίνεις σε πολλούς ρόλους; Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι δέχομαι και στον χαρακτήρα μου κάποιες επιρροές και μεταλλάσσω διαφορετικά τη δική μου πραγματικότητα. Μπαίνω με τη φαντασία μου στη θέση του αρχαιολόγου και ζω συναρπαστικές στιγμές, καθώς συντονίζομαι με την παραστατική διήγηση. Όμως, αυτό ακριβώς το συναίσθημα με κάνει και αναρωτιέμαι γιατί δεν επιλέγουμε όλοι μας αυτό το τόσο εύκολο και  φθηνό ταξίδι της φαντασίας. Γιατί το βιβλίο κατάντησε στην κρίση των περισσότερων συνομηλίκων μου κάτι πια ξεπερασμένο; Σε ποιον να πω την άποψη ότι για μένα το  βιβλίο είναι το πιο ουσιαστικό καταφύγιο στην πιεστική καθημερινότητα των σχολικών υποχρεώσεων;

      Η αλήθεια είναι ότι, εκτός από αυτό, υπάρχουν και άλλα θέματα που δεν μπορώ να τα συζητήσω με την παρέα μου, γιατί δεν τους ενδιαφέρουν ή έχουν τελείως διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Νομίζω ότι, ακόμα και αν ξεκινήσω οποιαδήποτε  συζήτηση για θέματα που μας προβληματίζουν ή που μας χαλαρώνουν, θα με κοιτάνε περίεργα και αδιάφορα. Πρέπει, λοιπόν, να περιοριστώ σε συζητήσεις που τους διασκεδάζουν, για εξελίξεις σε κάποια σειρά, για κάποιο μουσικό ή αθλητικό γεγονός. Η πιο δύσκολη στιγμή είναι όταν αρχίζει ο κοινωνικός σχολιασμός για πρόσωπα που γνωρίζουμε, αλλά δεν είναι παρόντα στην κουβέντα. Πολύ άσκοπο και βαρετό, αλλά θα πρέπει να το ανεχτώ. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί να ασχολούμαστε με το τι κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι και δεν κοιτάμε τη δική μας συμπεριφορά. Όμως, δεν είναι και σωστό να κάνω συνεχώς κηρύγματα, ότι δεν σχολιάζουμε τους άλλους. Επιλέγω να βρίσκω μια ωραία δικαιολογία και να απομακρύνομαι. Έχω καταλάβει ότι πρέπει να γνωρίζω όλα τα κοινωνικά σχόλια, για να ‘χω να πω νέα στην παρέα, να προσελκύσω το ενδιαφέρον και να μην είμαι βαρετή. Δε θα συμβιβαστώ όμως μ΄ αυτό. Ας μην είμαι αρεστή.

       Πάντως, για δημοσιογράφος κοινωνικού ρεπορτάζ είμαι ακατάλληλη. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ίσως φαίνομαι κάπως απρόσιτη και ιδιόρρυθμη. Έχω μάθει από "καλοθελητές" πως με σχολιάζουν κάποιοι συμμαθητές μου για τις απόψεις μου. Η εικόνα που έχουν για μένα, είναι τελείως διαφορετική από αυτή που αντιλαμβάνονται οι πραγματικοί μου φίλοι. Με στεναχωρεί αυτό, αλλά δεν απογοητεύομαι. Μ' ενδιαφέρει βέβαια να κατανοήσω πώς βγάζουν τέτοια συμπεράσματα.

      Πιστεύουν ότι είμαι λίγο αυστηρή, επειδή άμεσα απαντάω και βάζω όρια, όταν για κάτι δεν είμαι σύμφωνη. Επίσης, με θεωρούν λίγο έξω από το στυλ της νεολαίας, επειδή δεν ακούω την ίδια μουσική με την πλειονότητα των παιδιών. Ακόμα και τα διαδικτυακά κανάλια που παρακολουθώ αφορούν ενημέρωση για τις εξελίξεις σε διάφορους κλάδους των επιστημών και ιδιαίτερα των νευροεπιστημών και της ανθρωπολογίας, κάτι που δεν τολμώ  να πω σε κανέναν.

      Πολλές φορές έχω φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι αν είμαι φυσιολογική. Μήπως πρέπει κάτι να τροποποιήσω, για να ενταχθώ στην καθημερινή παρέα των συμμαθητών μου, για να έχω κάτι να πω που να τους αρέσει. Δε θέλω όμως για χάρη της αποδοχής της πλειονότητας να χάσω τη δική μου ταυτότητα, τα δικά μου χαρακτηριστικά. Καταλήγω κάθε φορά στο ίδιο συμπέρασμα, ότι σίγουρα δεν ακολουθώ το στυλ των πολλών.

      Όμως, υπάρχουν φορές που πονάω βαθιά με αυτή τη μοναξιά και τη λανθασμένη εντύπωση που σχηματίζουν οι άλλοι για μένα. Δεν είμαι "σνομπ", δεν είμαι "ντίβα". Απλά έχω τον δικό μου χαρακτήρα, που δεν ενοχλεί κανέναν, απλά δεν είμαι συνηθισμένη στον χώρο των συνομηλίκων μου.  Ό,τι δεν είναι συνηθισμένο, μπορεί να φαίνεται προβληματικό. "Ο,τι δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε, ίσως να το ακυρώνουμε."  Κάπου το διάβασα αυτό και το κράτησα να το θυμάμαι στις δύσκολες στιγμές μου.

      Πόσες ώρες σκέψης και ανάλυσης έχω αφιερώσει στο να καταλάβω πώς με βλέπουν, να τους νιώσω, να μη θυμώσω με το ύφος που μου μιλάνε, να δείξω συμπάθεια σε όσους με θεωρούν "σνομπ" και να δείξω ανεκτικότητα στις φήμες, που φτάνουν πολλές φορές στ’ αυτιά μου,  στα σχόλια και τα συμπεράσματα που βγάζουν για μένα χωρίς την παρουσία μου. Είναι για μένα άδικα. Μάλλον φταίει που είμαι χαρούμενη, ίσως δεν αρέσει που δεν βαριέμαι, που έχω πολλά θέματα να συζητήσω χωρίς να στέλνω συνεχώς μηνύματα στο κινητό. Μα αυτή είναι η λογική;

       Τι θα γίνει πάλι με αυτό το κινητό; Δεν είναι πια εργαλείο επικοινωνίας. Έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Τελικά, τι έχουμε πραγματικά πετύχει με αυτό; Φαντάζομαι αύριο στην εκδρομή, πάλι θα απογοητευτώ βλέποντας πόσο μας έχει αφαιρέσει τον αυθορμητισμό μας. Θα νιώσω άλλη μια φορά σαν ξένη ανάμεσα σε γνωστούς, γιατί δεν με εκφράζει αυτός ο τρόπος επικοινωνίας. Θα καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και αντί να κοιταγόμαστε στα μάτια και να μιλάμε, θα στέλνουμε στον διπλανό μας μηνύματα. Μα, πόση μοναξιά έχει αυτό; Μόνο εγώ, άραγε, το αντιλαμβάνομαι; Είμαι τόσο υπερβολική; Δεν βλέπουν πόσο τους έχει απορροφήσει και τους αποσπά την προσοχή; Είναι κακό που θέλω να μιλάω ζωντανά, να εκφράζω άμεσα τα συναισθήματά μου και όχι μόνο μέσα από τα σύμβολα των χαμόγελων και της λύπης που έχουν τα μηνύματα στα κινητά;

       Αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως γίνομαι αντικοινωνική και δεν μπαίνω στον ρυθμό της ηλικίας μου. Έχω το κινητό λίγες ώρες για τις απαραίτητες συνεννοήσεις. Δέχομαι, όμως, συνεχώς αυστηρή κριτική από τους συμμαθητές μου για την περιορισμένη χρήση που κάνω στο κινητό, γιατί με καλούν πολλές φορές την ημέρα και εγώ το έχω στο αθόρυβο, για να μην αποσπάται η προσοχή μου, όταν μελετάω. Αυτοί με κατηγορούν ότι τους "γράφω".

       Θα ΄θελα να ήξερα πόσοι είναι στην ίδια θέση με μένα και έχουν τις ίδιες απορίες και τις ίδιες αναζητήσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω τόσες διαφορετικές απόψεις. Ακόμα και στα μαθήματα, παρατηρώ ότι έχω πολλές απορίες και γι' αυτό ζητώ πιο αναλυτικές επεξηγήσεις. Νομίζω ότι στα μάτια των συμμαθητών φαίνομαι κουραστική, καθώς δεν μου αρέσει να περιορίζομαι μόνο στις πληροφορίες που μου παρέχουν τα σχολικά βιβλία.

       Μα εγώ θέλω να εξερευνήσω τον κόσμο, να διερευνήσω το μυστήριο της ζωής και της στιγμής και να πάρω από το σχολείο κάτι πιο ουσιαστικό από αυτό που θα διάβαζα μόνη μου στα βιβλία. Αλλιώς, ας καθόμουν σπίτι να τα διάβαζα. Είναι τόση η ανάγκη μου να φτιάξω μια συναρπαστική ημέρα με τη γνώση των αποκαλύψεων της κάθε επιστήμης. Τις εκτιμώ σαν πνευματική μου αναβάθμιση. Μα νιώθω τόσο μόνη στο να με καταλάβουν οι συμμαθητές μου. Γι αυτό σιωπώ και δεν μιλώ γι’ αυτά.

       Επίσης, και στα συναισθήματα βλέπω κάτι που με συγκλονίζει. Η ευγένεια και το χαμόγελο είναι πια ξεπερασμένα σε μια παρέα. Έχουμε γίνει όλοι απότομοι, αυστηροί, ειρωνικοί, καυστικοί. Μια επικοινωνία επίδειξης εξουσίας με τη μελαγχολία το πιο κοινό χαρακτηριστικό στο πρόσωπό μας. Θέλω να γελάω, να κάνω πλάκες, όμως βλέπω "ξινίλα" στα πρόσωπα των άλλων και το αποδίδω στο ότι δεν έχω μάλλον την αίσθηση του χιούμορ που θέλουν εκείνοι. Ευτυχώς που έχω και άλλες παρέες που μου αναγνωρίζουν την αίσθηση του χιούμορ. Αλλιώς δεν θέλει και πολύ να χάσω την αυτοεκτίμησή μου. Όλο παλεύω να κρατήσω μέσα μου αυτήν την ισορροπία, να μην επηρεαστώ από τις αντιδράσεις των άλλων και να συνεχίσω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.

       Αύριο θα δεχτώ σίγουρα κάποιο σχολιασμό για τα ρούχα που επέλεξα για την εκδρομή. Η επιλογή των ρούχων μου είναι συνήθως σε στυλ και χρώματα που δεν αρέσουν. Δεν αντέχω όλα τα ρούχα να ‘ναι μαύρα, για να είμαι στη μόδα. Θέλω χρώματα και συνδυασμούς που κινητοποιούν τη φαντασία μου. Αύριο στην εκδρομή θα φορέσω το γαλάζιο παντελόνι μου με την άσπρη πλεκτή μου μπλούζα. Γνωρίζω από τώρα την αποδοκιμασία από τις φίλες μου. Δεν θα ’ναι όμως η πρώτη φορά. Την αντέχω πια και θα απαντήσω δυναμικά ότι αυτό είναι το γούστο μου και το απολαμβάνω. Πρέπει, τελικά, κάποιες φορές να γίνομαι κοφτή και απόλυτη, για να μην αφήνω περιθώρια επεμβάσεων σε προσωπικές μου υποθέσεις.

       Αύριο ξημερώνει Παρασκευή. Με φαντάζομαι μέσα στο πούλμαν να χαζεύω τη διαδρομή και τα τοπία, να ζω την κάθε στιγμή και να την απολαμβάνω. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορώ να εγκλωβιστώ με τ' ακουστικά στ’ αυτιά ν’ ακούω μουσική, γιατί είμαστε σε εκδρομή. Εκδρομή είναι κέφι, παρέα, χαλάρωση. Μα γιατί να μη ζήσουμε έντονα αυτή την εμπειρία; Εγώ θα ζητήσω από τον οδηγό και τον συνοδό  καθηγητή να βάλει δυνατά τη μουσική να την ακούσουμε όλοι μαζί. Μα πώς γίνεται να είναι όλοι διχασμένοι και αποξενωμένοι, προσκολλημένοι στον δικό τους εικονικό κόσμο στον θα συνεχίσουν να είναι καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας;

       Σε άλλες εκδρομές τα αγόρια έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια με εικονικούς φίλους, ενώ τα κορίτσια προσπαθούσαν με επιμονή να βγάλουν ωραίες φωτογραφίες και διάφορες πόζες, προκειμένου να τις ανεβάσουν στα κοινωνικά δίκτυα, για να τραβήξουν το ενδιαφέρον γνωστών και αγνώστων θαυμαστών. Η εμμονή τους να δουν την ανταπόκριση θαυμασμού καθώς και τα ωραία σχόλια, όταν θα ανεβάσουν μια φωτογραφία τους ή ιστορία τους στα κοινωνικά δίκτυα, τις έκανε να μη ζουν τις στιγμές της εκδρομής. Ζούσαν για τη στιγμή της "καρδούλας"... Τη στιγμή του εικονικού θαυμασμού. Πόσες φορές έχω συγκρουστεί με τις φίλες μου, όταν μου ζητάνε να τις βγάλω φωτογραφία και δεν τα καταφέρνω, όπως θα ήθελαν εκείνες. Δεν έχω το ταλέντο να τους αποδώσω τη φωτογένεια που επιθυμούν. Είναι δυνατόν να γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης η ποιότητα λήψης μια φωτογραφίας και να καθορίζεται η σταθερότητα της φιλίας από αυτό; Μα πώς γίνεται να βάζουμε τόσο έντονα μπροστά τον ναρκισσισμό και την ανασφάλεια της εικόνας μας, να μειώνουμε τον φίλο μας, αν τύχει και δεν είναι "ειδικός" στην ανάδειξη της κοινωνικής εικόνας,  να έχουμε ως προτεραιότητα τα πρότυπα των κοινωνικών δικτύων και αυτούς να επευφημούμε και να ακολουθούμε;

       Πώς είναι δυνατόν ακόμα και το φλερτ να γίνεται μόνο μέσω από σχόλια μιας φωτογραφίας μας και να μην υπάρχει κάτι πιο αυθόρμητο; Πώς χάνουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε την εμπειρία μιας ωραίας παρέας που συμμετέχουν αγόρια και κορίτσια, που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ωραίες στιγμές γέλιου, φλερτ, διασκέδασης; Έχουμε τόσο εθιστεί στην παρέα του Διαδικτύου. Μα δεν υπάρχει πια κάποιος, έστω μεγαλύτερος, να έρθει να μας επηρεάσει να βγούμε από αυτή την απομόνωση; Υπάρχει άραγε ελπίδα; Μα πόσο λυπάμαι για όλα αυτά...

       Πλησιάζει εντεκάμιση. Ήδη με δυσκολία προσπαθώ να συγκρατήσω τα μισάνοιχτα μάτια μου. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε σένα που καταθέτω κάθε βράδυ τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, θα σου αφήσω με κόκκινα γράμματα την πιο δυνατή επιθυμία μου για την αυριανή εκδρομή! Κάτι σαν ευχή που ελπίζω κάποια στιγμή, ίσως και αύριο, να πραγματοποιηθεί! Να γίνουμε όλοι μια ξέγνοιαστη παρέα με αυθορμητισμό, χαμόγελα και ενθουσιασμό! Να βρούμε τη ζωντάνια μας, αφήνοντας στο σπίτι τα κινητά μας!