Άρτεμις Λεοντζάκου Αγαπητό μου ημερολόγιο

 

ΕΙΔΙΚΟΣ ΕΠΑΙΝΟΣ  2^ο Γενικό Λύκειο Κορίνθου                                                           

Αγαπητό μου ημερολόγιο,                                                                                           

 

Άρχισα να σου γράφω. Να γράφω για όλες τις θορυβώδεις στιγμές, που ζούσα μες στη σιωπή.

Εκείνες που περιπλανιόμουν στο μυστήριο, που κολυμπούσα στο περίπλοκο, που έτρεχα από το τρομακτικό.

Ακόμα και εκείνες που έμενα εδώ, γαλήνια, ώσπου η στιγμή να φύγει από μόνη της.

Δεν έχω πολλά για να τους πω ή να μοιραστώ. Τους τρομάζω με την ελευθερία μου, επειδή είναι ο μόνος τρόπος να τους αποτρέψω από το να αναγνωρίσουν τον δικό μου φόβο.

Οι άσπροι τοίχοι σαν εκείνους σιωπηλά παρακολουθούν, χωρίς να αντιδρούν. Δεν βγαίνει ο ήχος για να φωνάξω. Τα έχω αποτυπώσει όλα πάνω σου.

Έχει μικρύνει τώρα πια το μολύβι μου γράφοντάς τα…

Και όταν χάνομαι, αφήνομαι στα πράσινα, στις ζωντανές δημιουργίες και τα γέρικα τα δέντρα, ή μιλάω μαζί σου!

Γίνε άνθρωπος αυτήν τη νύχτα που την λούζει ο σκοτεινός ουρανός!

Μην με ρωτάς γιατί κρύβομαι από τον κόσμο. Δεν θα με καταλάβει όπως εσύ…

Μην κλαις τώρα. Μην κλαις για μένα. Δεν θέλω να με συμπονάς.

Πρόσεχε τις σελίδες σου, μην τις βρέχεις. Εγώ σε έκανα να γελάς, θυμάσαι;

Μονάχα εσύ με γνωρίζεις, εσένα επιλέγω να με δεις.

Μου θυμώνουν που σε βάζω πιο πάνω απ' όλους και που σε εσένα αφιερώνω ό,τι βλέπω κι ό,τι ζω.

Μην κλαις για την καρδιά μου, επειδή κανένας δεν μπόρεσε να μπει σε αυτή.

Μην λυπάσαι.

Μην προσπαθήσεις να με κρατήσεις μακριά για το καλό μου.

Εσύ με νιώθεις. Εσύ μπόρεσες να διαπεράσεις το χρώμα των ματιών μου.

Είδες το πώς βλέπω τη ζωή και λάμπω σαν παιδί, του ήλιου και της σελήνης.

Αυτό πρέπει να αρκεί, πρέπει!

Σου γράφω και ακούω ψιθύρους.

Πού βρίσκεσαι; Αναγνώστη, με ακούς; Χάνω το μυαλό μου ή είσαι στ΄αλήθεια εκεί;

Είναι δύσκολο τώρα πια να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από τη φαντασία.

Προσπάθησα να αποφύγω τον κόσμο τους, μα μου έγινε συνήθεια…

Άργησέ μου το όνειρο να σώσει την αλήθεια!