Νεφέλη Σαλιάγκα "Παιχνίδι για δύο…"

1ο Επαγγελματικό Λύκειο Κιάτου  / 1ο Βραβείο

Σκοτάδι. Ένα μαύρο άδειο δωμάτιο δίχως τέλος. Ένα μέρος έξω από τον χρόνο, ανιαρό και στάσιμο. Ένα κυβικό δωμάτιο με μαύρους τοίχους, πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη. Κάποια απροσδιόριστη στιγμή η οροφή ράγισε και ένα απόκοσμο υγρό άρχιζε να στάζει. Από το υγρό αυτό σχηματίστηκε ένα ον χωρίς συγκεκριμένη μορφή. Η μάζα του φάνταζε με άκρα και κεφάλι, με χρώμα ακαθόριστο, ούτε βρώμικο ούτε καθαρό.

Το ον ξεκίνησε να κόβει το σώμα του σε λωρίδες δεξιά και αριστερά, γδέρνοντας το για να του δώσει συγκεκριμένο σχήμα. Στο τέλος στερεοποιήθηκε και κατέληξε ως βιβλίο με άδειες σελίδες. Ο σκελετός του ήταν το εξώφυλλο που συγκρατούσε το βιβλίο.

Το κεφάλι του ήταν το μόνο που είχε μείνει αμετάβλητο, το οποίο κάτω από το βάρος του υγρού που συνέχιζε να στάζει πάνω του, ξεκόλλησε. Έγινε ξεχωριστό κομμάτι και βάλθηκε να φτιάξει ένα δικό του σώμα για να μπορεί να κινηθεί. Έτσι γεννήθηκε η Καταπίεση.

Η Καταπίεση έσπασε ένα από τα δάχτυλα της και το χρησιμοποίησε για να γράφει την ιστορία της στο βιβλίο. Το βιβλίο ήταν τεράστιο και, για να γράφει πιο εύκολα, χρησιμοποιούσε μόνο τις αριστερές σελίδες ώστε να μην πηγαινοέρχεται. Η Καταπίεση, όσο κι αν κουραζόταν, δεν μπορούσε να σταματήσει, γιατί τότε ποιος θα συνέχιζε το βιβλίο;

Η μικρή ρωγμή στο ταβάνι δεν είχε κλείσει, αλλά για πολύ καιρό δεν έσταζε κάτι από εκεί. Μέχρι που ήρθε η στιγμή για μια νέα δημιουργία και το υγρό κύλησε ξανά. Ήταν το ίδιο υγρό από όπου φτιάχτηκε η Καταπίεση, αλλά αυτήν τη φορά η σύνθεσή του ήταν κάπως διαφορετική. Όταν η δημιουργία του νέου όντος ολοκληρώθηκε, εμφανίστηκε ξεκάθαρο πια στην Καταπίεση. Ήταν η Ελευθερία.

Η Καταπίεση ήθελε να διώξει την Ελευθερία, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει το γράψιμο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να της ρίχνει κοφτερές ματιές πού και πού. Όμως η ρωγμή στο ταβάνι είχε εξαφανιστεί και γι’ αυτό δεν υπήρχε έξοδος από το δωμάτιο για την Ελευθερία.

Η Ελευθερία ξέροντας τι πρέπει να κάνει, έσπασε ένα κομμάτι του σώματός της και άρχισε να γράφει στη δεξιά μεριά του βιβλίου. Αυτό όμως ενόχλησε πολύ την Καταπίεση, γιατί δεν ήθελε να μοιραστεί το βιβλίο με κανέναν. Αυτό την έκανε να χάσει την προσοχή της και να γράψει κατά λάθος στη σελίδα της Ελευθερίας. Η Ελευθερία θύμωσε με την κίνηση της αυτή και για αντίποινα έγραψε στη σελίδα της Καταπίεσης.

Η Καταπίεση άρχισε να χαρακώνει τις δεξιές σελίδες και η Ελευθερία να ζωγραφίζει στις αριστερές. Η μια λέρωνε τη σελίδα της άλλης και χαλούσαν τις ιστορίες τους. Τότε από το βιβλίο ξεχύθηκε φως το οποίο έσπρωξε βίαια τα δύο όντα που ήταν πάνω του.

Η Ελευθερία και η Καταπίεση έπεσαν πάνω στο μαύρο δάπεδο, ζαλισμένες από τη δυνατή ροή φωτός που έβγαινε από το βιβλίο. Τα γράμματα του βιβλίου ξεκόλλαγαν σιγά σιγά από τη σελίδα και ενώνονταν, σχηματίζοντας μαύρες γραμμές στην μπάλα φωτός που αιωρούνταν πάνω από το βιβλίο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που οι σελίδες απέμειναν άδειες. Η μπάλα είχε σταματήσει να είναι φωτεινή από το μελάνι που έκρυβε το φως της.

Με ένα διαπεραστικό κρότο η μπάλα εξερράγη. Η έκρηξη λέρωσε τους τοίχους με φως και μελάνι. Το υγρό μελάνι και το φως αναμίχτηκαν, και το μέρος γέμισε με αστέρια και χρώματα. Ο Γαλαξίας… Οι τοίχοι του δωμάτιου είχαν γίνει ο Γαλαξίας!

Τα δύο όντα (η Ελευθερία και η Καταπίεση) είχαν ενθουσιαστεί με αυτό που δημιούργησαν. Βλέποντας η μια την άλλη κατάλαβαν ότι μαζί θα μπορούσαν να φτιάξουν κάτι καλύτερο από ότι καθεμιά μόνη της. Από τότε η Καταπίεση και η Ελευθερία γράφουν ΜΙΑ ιστορία. Όταν η μία κουράζεται να γράφει, η άλλη συνεχίζει. Η μια ακούει τις ιδέες της άλλης. Η ιστορία τους έχει κρατήσει μια ολόκληρη αιωνιότητα και συνεχίζουν να τη γράφουν.

Έξω από το μικρό δωμάτιο τους υπάρχουν κι αλλά κυβικά δωμάτια που αιωρούνται σε ένα διάπλατο λευκό μέρος. Το κάθε ένα έχει δύο όντα, ένα «καλό» και ένα «κακό», να γράφουν την ιστορία τους.

Όλα αυτά τα κυβικά δωμάτια είναι τα μόρια ΕΝΟΣ Θεού…